جزیره علم

رسد بر گوش دل صوت حزینی

غـریبی آشـنا در سرزمیـنی

من این دل را سپردم با قرینی

نگـه دارد امـانت را اربعیـنی

 اگر بلبل بخـواند این ترانـه

نمی ماند دگر اینجا غمیـنی

که من خود می روم در سرزمینی

که خورشیدش فرو گشته به دریا

زِ قحـط آب در خـون جبیـنی

همـه انـجـم فـتـاده از ثـریا

چو ماهش خفته بر روی زمینی

به هر سویی فتاده شعبه ای تیـر

زِ بـس صیّـاد بـوده در کمیـنی

دگر سروی به قـامت سر ندارد

اگـر پرسـی عمـودی آهنیـنی

ببـار ای بار دیـده در بیـابـان

 که تشنه می خرد بیش از نگینی

میان عاشقـان معشـوق خفته

به شام غربتش خلوت نشیـنی

به پا بوده بساط عیش از خون

زِ خُـمّ قتـلگه عیـن الیـقیـنی

زِ خاکش بوی مشک و خون برآید

یقـیـناً آهـوان را کشـته بیـنی

کمیـن بگرفته سنگ انداز دشمن

پنـاه آورده چون سنگـر نشیـنی

چنان باریده سنگ از دور و نزدیک

که پنهان گشته عریان در زمینی

اگر گلـزار آن غنچـه نـدارد

نبـوده باغبـانی نـازنیـنی

به دشت غربتش هم آشنا شو

که جز اصغر ندارد همنشینی

مگر بلبل بسوزد بر گل پرپر

بر آن خاک و خاکستر نشینی

اگر بـودی غلام کـاروانش

دو عالم می گرفتی با نگیـنی

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن فعولن

بحر هزج مسدس محذوف

سروده غلام (دکترسیدمهدی موحدابطحی)